ALİ DUYSAK

Sensizliği anlatmaya varmadı dilim

Ben bu gece bu şehirden artık giderim

Sana değil ki  inan kadere sitemim

Ey can  yanındayken bile özlerken seni

Sensizliği ben daha nasıl anlatayım

Gecelerim sabaha kadar seninle dolu

Bilmiyorum bu sevdanın varmı ki sonu

Benliğimin tüm zerresi seninle dolu

Ey can yanımdayken bile özlerken seni

Sensizliği ben daha nasıl anlatayım

Vücudum yoruldu taşımıyor bedeni

Söylesene  daha nasıl seveyim seni

Acılar ile yaşatmak niyetin beni

Ey can yanımdayken özlerken seni

Sensizliği ben daha nasıl anlatayım

Sevda dediğin şey  acı çekmekmiş meğer

Seni sevmek mi inan ki bir  ömre bedel

Her gün sevdası ile yanmak ayrı değer

Ey can yanımdayken özlerken seni

Sensizliği ben daha  nasıl anlatayım

Bu sevdada acı çekmek oldu kaderim

Sana değil kendime benim sitemim

Sensizlikle dolu tüm gecelerim benim

Ey can yanımdayken bile özlerken seni

Sensizliği ben daha nasıl anlatayım

25.11.2023

ALİ DUYSAK

GAZİANTEP

Sen bana hep imkansız bir aşk oldun sevgili

Yorgun düştü yüreğim çekerken bu bedeli

Ne söyleyim bilemem tükendim ben besbelli

Bitmedi şu yüreğin ne derdi ne kederi

Hiç’e saydın sevgimi bilmedin kıymetimi

Hazanı yaşadı hep şu gönlümün mevsimi

Ne söyleyeyim bilmem tükendim ben besbelli

Bitmedi şu yüreğin ne derdi ne kederi

Kolay sanma unutmak yıllarım senle bitti

Hüsran dolu hayatta ömrümü biçip geçti

Ne söyleyim bilemem tükendim ben besbelli

Bitmedi şu yüreğin ne derdi ne kederi

Bu şiirimi besteleyerek okuyan değerli büyüğüm bestekar TSM sanatçısı canım Ayşe ATLI Ablama teşekkür ederim

Ali duysak

Son yıllarda Türkiye’de sosyal medya, özellikle de TikTok, yalnızca eğlence aracı olmaktan çıkıp, toplumsal ahlâkın sınırlarını zorlayan bir sahneye dönüştü. Ekranlarımızı her kaydırdığımızda karşımıza çıkan görüntüler, bir zamanlar “ayıp” sayılan davranışların artık övünç vesilesi haline geldiğini gösteriyor. Edep, haya, ölçü, sınır — bunlar artık “modası geçmiş” kavramlar gibi görülüyor.

Peki ne oldu bize?

Bir zamanlar “büyüklerin yanında söz kesilmez” diye büyüyen bir toplum, bugün çocuk yaşta ekran karşısında kendi bedenini pazarlık konusu haline getiriyor. Gençlik, üretmek, öğrenmek, geliştirmek yerine, “izlenme” peşinde koşuyor. Takipçi sayısı, karakterin yerini aldı. Giyimi, konuşması, tavrı sadece “trend” belirliyor. İçerik üretmek değil, dikkat çekmek önemli hale geldi.

Ama kimse sormuyor:

Bu gençleri kim bu hale getirdi?

Ekranda gördüğü değeri, sokakta bulamayan; ailesinden sevgi değil, baskı gören; okuldaki öğretmeni, iş bulamayacağı bir sistemin çarkında tükenmiş olan bu genç, neye tutunsun? Onu yönlendirmesi gereken büyükler, aynı uygulamada “like” peşinde koşarken, kim yol gösterecek?

Evet, TikTok edepsizliğiyle gündemde olabilir. Ama asıl tehlike, bu “edepsizliği” normalleştiren sessizliktir. Bir zamanlar toplumu ayakta tutan değerler, bugün ekranın kaydırma hareketiyle geçilip gidiyor. Tepki yok, denetim yok, utanç yok. Sanki her şey olağan.

Devletin, ailelerin, eğitim sisteminin bu konuda ciddi bir özeleştiri yapması gerekiyor. Çünkü mesele sadece “bir uygulama” meselesi değil — bu, bir kültür erozyonu meselesi.

Ekranlardan yayılan her ölçüsüz görüntü, toplumun dokusuna işliyor.

Ve biz seyirci kaldıkça, o doku biraz daha çözülüyor.

Artık birinin “dur” demesi gerekiyor.

Sosyal medya özgürlük değildir; ahlâksızlığın bahanesi hiç değildir.

Gerçek özgürlük, sınırlarını bilmekle başlar.

Ve unutmayalım:

Bir millet, edeplerini kaybettiği gün, kimliğini de kaybeder.

TikTok’ta Edep Kalmadı: Bu Ülke Sahipsiz Mi?

 Her gün ekranı açıyoruz, karşımıza çıkan manzara aynı: TikTok’ta gençler bedenini, onurunu, kimliğini ucuz beğeniler uğruna sergiliyor. Sözde “özgürlük” diye pazarlanan bu çürüme, aslında bir toplumun kendi köklerinden kopuşunun en çıplak hâli.

Ne yazık ki kimse dur demiyor.

Ne aile, ne okul, ne devlet.

Sanki her şey olağanmış gibi seyrediyoruz.

Bir ülke düşünün, gençliği TikTok’un tuzağına düşmüş, ahlak ekrandan dışarı akıp gitmiş.

Bir zamanlar utanmak bir erdemdi, şimdi utanmazlık marifet oldu.

Edep, saygı, ölçü... hepsi bir “eski moda” etiketine dönüştü.

Kız-erkek fark etmiyor; gençlik artık “ne kadar izlenirsem o kadar varım” sanıyor.

Kültür, sanat, bilgi değil; popo sallamak, küfür etmek, meydan okumak “trend” olmuş.

Ve biz?

Biz seyirciyiz.

O gençleri yetiştiren, onlara değer vermeyen, yalnız bırakan biziz.

Büyüklere saygıdan bahsediyoruz ama çocukların ekranlarda rezil olmasına göz yumuyoruz.

Ekranın öbür ucundaki kitle, bu yozlaşmayı alkışlıyor.

Takipçi sayısı, karakterin önüne geçmiş durumda.

Kim bu hale getirdi Türkiye’yi?

Kimin eseridir bu sessizlik?

Medya mı, aile mi, siyaset mi?

Yoksa hep birlikte suçluyuz da görmezden mi geliyoruz?

Bu ülkenin gençliği, sokak köşelerinde değil, TikTok ekranlarında kayboluyor.

Küfür, edepsizlik, saygısızlık normalleşiyor.

Ve kimse “dur” demiyor!

Ama ben diyorum: Yeter artık!

Bu milletin geçmişi, şerefi, inancı, kültürü bir uygulamanın algoritmasına kurban edilemez.

Özgürlük, terbiyesizlik değildir.

Eğlence, edepsizlik değildir.

Sözde modernlik adına değerlerinden utanan bir toplum, aslında kendi sonunu hazırlar.

Bir ülke gençliğini kaybederse, geleceğini de kaybeder.

Ve biz, şu an o uçurumun kenarındayız.

Artık birinin çıkıp haykırması lazım:

Bu ülke sahipsiz değil!

Edep hâlâ bu topraklarda bir yerlerde yaşıyor, ama sesi kısılıyor.

O sesi duymazdan gelirsek, bir gün çocuklarımız bize değil, TikTok ekranına bakarak kim olduğunu öğrenmeye çalışacak.

İşte asıl felaket o gün olacak.

Ne bileyim değmez misin sevgime

Dün vazgeçilmezimdin sen bende

Bugün artık kaldın benim mazimde

Neden böyle değiştin bana şöyle

Ne bileyim değmez misin sevgime

Ben ödedim seni sevmenin bedelini

Acılara mahkum ettim kendimi

Yakışanı yaptın öyle değil mi

Temiz duygularla severken seni

Değmezler köle oldun öylemi

Ben sende huzur aradım sen bahane

Ben sana can dedim sen ise sana ne

Ben Gördüm senin gerçek yüzünü de

Eskisi gibi olamayız senle

Kendi düşen ağlamaz unutma sende

İster dost ol ister kardeş sevgin bitti

O tanıdın insan gidenlerle gitti

Böylece bu hikaye bur da bitti

Hayaller yıkıldı umutlar bitti

Tekrarı olmayan filimdi bitti

DOĞU BATI GÜÇ VE ADALET

Bilgi, teknoloji, sanayi, para, silah, enerji, ilaç, gıda, su ve güç kimin elindeyse, adalet, hukuk, özgürlük, demokrasi gibi kavramlar onların iradesinde şekilleniyor ve dünyaya onlar yön veriyor. BM'de, NATO da, AB'de, G-8 ve G-20'de, Davos’ta, Şangay’da onların söyledikleri gerçekleşiyor. Batı bilgiyi ve gücü elde etmeyi çok iyi anladı, bunun için büyük bedeller ödedi, ders aldı, kendini geliştirdi ve sistemini kurdu. Doğu ise bunu anlayamadığı için kendini geliştiremedi, gücü elinden kaçırdı, farkına varamadı, geç kaldı, gereksiz tartışma ve çatışmalarla enerjisini harcadı, havanda su dövdü ve bedelini ağır ödedi. Halende ödemeye devam ediyor. Parası, petrolü, doğalgazı ve madeni olan haraç veriyor, olmayanlarda can veriyor, katlediliyor. Gazze de bunu son iki yılda tekrar gördük. Güç olmayınca kelimeler kifayetsiz kalıyor, hiçbir anlam ifade etmiyor. Zalimlerin hukukuna mahkûm oluyoruz.

Son iki yüz yılda batıda çok ciddi değişimler oldu. Bilgi ve teknoloji geliştirdiler, güçlü silahlar yaptılar, bu silahlarla sömürgeler yaparak hammadde ve pazarları ele geçirdiler. Sonuçta güce dayalı kendi halklarına bir refah ortamı oluşturdular. Doğu da ise bu dönem mezhep, ırk, etnik, kabile, aşiret ve politik ve ideolojik kazananı ve sonu olmayan çatışmalarla geçti. Bu çatışmaların arka planında yine batının parmağı var. Nerede bir çatışma varsa batının oraya bir şekilde dahli olduğunu görüyoruz. Terör ve faiz lobisi onlara hizmet ediyor. Batı karşısında güç oluşmasın diye önce bölüyor, sonrada karşı tarafı bir birine düşürüyor ama yaşadığı iki büyük savaştan sonra kendi aralarında sınırları kaldırıyor, bir çizgi ile sınır belirleniyor. Bu büyük oyunu görmek ve bozmak zorundayız. Doğuda ise, Türk, Kürt, Arap, Acem, Alevi, Sünni, Şia, Selefi hep birbirini suçluyor ve düşman görüyor. Bu nedenle birlik olmuyor ve çatışmalarla ellerindeki geçmişten gelen bütün medeniyet birikimlerini heba ettiler. Batı da mezhep çatışmaları varken, doğuda refah ve huzur hakimdi. Bu nedenle mezhep, politik, ideolojik, etnik kazananı ve sonu olmayan çatışmaları bir kenara bırakmalıyız. Önyargılarından arınmalıyız. En büyük yaramız etnik, mezhep ve politik bölünme ve çatışmalarıdır. Bu kadar zamandan sonra, hatalardan ders alarak yeniden başlamalıyız.

Güç bizde olduğunda adaletle hükmettik ama batı bu şekilde hükmetmiyor, kendi sistemini güce dayalı kurdu ve sömürü sisteminin devam etmesini istiyor. Batının tamamı aynıdır, ülkelerin isimlerinin faklı olması bunu değiştirmez. Bütün batılı felsefeciler ve düşünürler aynıdır, hepsi gücü ve düzeni esas alır. Doğulu düşünür ve felsefeciler ise hakkı ve insanı esas alır. Yeniden güce hakim olmak ve adaleti sağlamak zorundayız, yoksa dünya müslümanlar için cehenneme dönecek. Durum çok net ortada çok fazla detaya girmeye de gerek yok. Farklı kavramlar kullanmaya da gerek yok. Bunu Gazze'de bir kez daha gösterdiler. Buradan ciddi dersler çıkartmak zorundayız.

Şimdi yeniden başlamalıyız. Bilgi, teknoloji ve ekonomik birlik oluşturmalıyız. Bütün dünyaya yayılmış olan müslüman alimler ve iş adamları bir araya gelmelidir. Güçler birleştirilmelidir. Bunun başka yolu yok. Küresel kapitalist faizli sistemin karşısına İslami bir model olarak Medine İslam Pazarı, Ahilik Teşkilatları, Adil Düzen ve Havuz Sistemi revize edilerek uygulanmalıdır. Ortak barış gücü oluşturulmalı, özellikle nükleer güç, dijital teknolojiler, yeni nesil savaş uçağı ve hava savunma sistemine sahip olmalıyız. İHA, SİHA, TİHA gibi insansız hava araçlarına daha fazla sahip olmalıyız. Uçak gemisi, denizaltı, İDA, SİDA, KİDA gibi yeni nesil silahlara sahip olmalıyız.

Batı güçten anlar, laftan ve slogandan değil. İngiltere, Almanya, ABD, Rusya, Çin, Fransa, İtalya, İspanya, Avusturya, Hollanda, Portekiz, Hindistan, Japonya, İspanya, İsrail, Ermenistan, Yunanistan, Sırbistan, Bulgaristan hepsi aynıdır gücü olan katleder ve sömürür, bu nedenle birlik ve güçlü olmak zorundayız. Bundan sonra bir daha Bosna, Kosova, Keşmir, Arakan, Kırım, Karabağ ve Doğu Türkistan gibi çaresiz kalmamak için bunları bugün yapmalıyız. Bunun için önce uyanalım, kendimize gelelim, mezhep ve etnik temelli çatışmaları bitirelim. Bir birinizi suçlamayı bırakalım, zaten yeterince suçladık. Bu işin içinden kimse tek başına çıkamaz, aklımızı başımıza alalım, akıllı hareket edelim, ümmet bilinciyle güçleri birleştirelim. Çok şey söylenebilir, çok farklı kavramlar kullanabilirim ama akıl ve vicdan sahiplerine bu kadarı yeterlidir. Birlik olacağız, bilgiye ve teknolojiye sahip çıkacağız. Başka yolu ve çaresi yok. İstiklal Şairimiz Merhum Akif'in deyimiyle; "Allah’a dayan, sa’ye sarıl, hikmete ram ol. Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol".

Şener Mengene

Stratejist-Araştırmacı-Yazar

Strateji Enstitüsü Başkanı

.

Değerli okurlarım,

Bugünkü köşe yazımda sizlere toplumumuzun son yıllardaki durumundan ve bizzat şahit olduğum bazı olaylardan bahsetmek istiyorum. Amacım kimseyi hedef almak ya da toplumu genellemek değil. Ancak üzülerek söylüyorum ki, yaşananlar hepimizi derinden düşündürmeli.

Toplumun büyük bir kısmı yaşadığı halden memnun gibi görünüyor. Fakat bu memnuniyetin altında ciddi bir manevi çöküş yatıyor. Dinî ve ahlaki değerlerimiz günden güne zayıflıyor. Eskiden haya, edep, iffet gibi kavramlar hayatımızın merkezindeydi. Bugün ise ne yazık ki bu değerlere sahip çıkanların sayısı azalıyor.

Sokakta gördüğümüz giyim tarzları, kullanılan dil ve sosyal medya paylaşımları, ahlaki sınırların ne kadar zorlandığını gözler önüne seriyor. Giyim tarzları çığlığından çıkmış adına da özğürlük diyorlar yerin dimine batsın özgürlüğünüz Elbette herkes nasıl giyineceğine kendi karar verir; fakat toplumda yaşamanın, bazı ortak değer ve hassasiyetleri gözetmekle ilgili olduğunu unutmamak gerekir.

Rahmetli babam zamanında şöyle derdi:

"Bizim dönemimizde kadınlar bu şekilde giyinseydi, insanlar yolda akıllarını kaybederdi. İyi ki bu zamanları göremediler."

Gerçekten de bazı görüntüler, o kuşağın hayal dahi edemeyeceği kadar farklı.

Sadece kadınlar değil, erkekler de artık eşlerine, kızlarına karşı eskisi gibi koruyucu değil. Kıskanmak, sevmekle eşdeğerdi. Bugünse erkekler, eşlerinin sosyal medyada her şeylerini sergilemesini doğal karşılıyor. Ne mahremiyet kaldı, ne aile içi saygı.

Geçtiğimiz gün Karşıyaka Parkı'nda kız öğrencilerinde bulunduğu  genç lise öğrencileri arasında geçen bir diyaloga kulak misafiri oldum. Maalesef konuşmalar bel altıydı. Argolar havada uçuşuyordu. Kız öğrencilerin ağzından çıkan sözler beni gerçekten derinden sarstı.bir tek siğara için erkek öğrenciye gögüşlerini okşattı  Eskiden genç kızlar zarafeti, edebi temsil ederdi. Bugünse bu değerler unutulmuş gibi…

Bu yozlaşmanın en büyük sebeplerinden biri şüphesiz sosyal medyadır. İnsanlar, hayatlarının en özel anlarını bile paylaşmaktan çekinmiyor. Artık mahremiyet diye bir şey kalmadı. Her şey göz önünde, her şey sergilenmek için yapılıyor. Aile içi huzur, saygı, sevgi yerine; beğeni, takipçi ve yorum peşinde koşuluyor.

Ben kimsenin özel hayatına karışmak gibi bir niyet içinde değilim. Ancak toplumun gidişatını gören biri olarak susmak da istemiyorum. Eğer bu gidişe bir "dur" denmezse, sadece manevi değil, fiziksel felaketler de bizi bekliyor olabilir.

Değerli dostlar,

Yarınki yazımda sosyal medyanın toplumumuz üzerindeki etkilerini daha detaylı bir şekilde ele alacağım. Okumanızı tavsiye ederim.

Dostça kalın.

Eyvallah.

Gözlerin yaşlar boşalıyormuş

Kimseler halinden anlamıyormuş

Dostların yanına ugramıyormuş

Yaptıgın yanına kalmamış canım

Gururumu yerlere attıgın için

Aşkımı ellere sattıgın içim

Ben hergün aglarken güldügün için

Yaptıgın yanına kalmamış canım

Eski günleri çok arıyormuşun

Hergün biraz daha eriyormuşun

Eden bulur derler sende bulmusun

Yaptıgın yanına kalmamış canım

Ne gençligin kalmış nede güzelligin

Kalmamış diyorlar hiç bir özelligin

Dizlerine vurup şimdi sen dögün

Yaptıgın yanına kalmamış canım

ALİ DUYSAK

GAZİANTEP

GÜNÜN DUYGU SÖZÜ

Ve bir gün kalem diyecek ki ;

Bu kadar yazdığın yeter . . !

Artık çiz gitsin . .