DİLEM YASAK

Sen benim nasıl olduğumu sorma.

Yanlız kalmaya ihtiyacın varsa eğer,

Sana yazdığım şiirleri yakar arkama hiç bakmadan...

sonunu hiç düşünmeden yüreğimi alıp ÖLÜME giderim...

DİLEM YASAK

YUNANİSTAN

Bazen aşk gider…

Günler geçer ardından ve aylar…

Bazen de yıllar…

Bebekler büyür, insanlar yaşlanır, insanlar ölür,

eşyalar eskir, evler yıkılır, kurur ağaçlar…

Sokakların adi değişir…

Acılar belleğin acımasızlığına teslim olur…

Sevilen unutur, seven yanar..

Bazen aşk gider…

Ya da siz gittiğini sanırsınız

Varlığımın izleri sende,

Aşkın gözyaşları bende,

Sızlar içim aklım sende,

Yarım kalmış umutlarım.

Gülen yüzünü özlüyorsam,

Her nefeste seni soluyorsam,

Her dakika seni anıyorsam,

Bil ki yüreğim sende kaldı.

Yüreğim ırmak olup çağlıyorsa.

Gözlerim bulut olup ağlıyorsa.

Dermansız dertler beni bağlıyorsa.

Bil ki aklım yüreğim sende kaldı.

Hayata gülen yüzüm son sözüm,

Sende kaldı...

Buysa alın yazım ,buysa kader,

Ölüm dirim ne fark eder?

Umutlarımı geri ver,

Onlar bile sende kaldı...

Dilem YASAK

İZMİR

25MART/2011

Bunların arasında zayıf bir bülbül yavrusu vardı. Kendini ateşe atacağı sırada Hak teâlâ, Cebrail aleyhisselama emredip buyurdu ki:

- O kuşu tut ve ne dileği olduğunu sor.

Cebrail aleyhisselam kuşu tutup istediğini sorunca, kuş dedi ki:

- Halilullahı ateşe atıyorlar. Madem ki kurtarmaya kâdir değilim, bari onunla beraber ben de yanayım.

Hak teâlâ buyurdu ki:

- O kuşun benden dileği nedir?

Bülbül şöyle arz etti.

Benim dünyada, Hak teâlânın adını anmaktan başka arzum yoktur. Bin bir ismi olduğunu işittim. Yüz birini biliyorum. Dokuz yüz ism-i şerifini de bilmek isterim.

Hak teâlâ kuşun dileğini yerine getirdi.

Şimdi sahralarda feryat eden bülbül, Hak teâlânın ismini söylemektedir.

Nemrud’un ateşi, İbrahim aleyhisselama gülistan olunca, bülbül gelip gül ağacında nağmeye başladı. O zamandan kıyamete kadar, gül ağacına muhabbet etti, aşık oldu.

İbrahim aleyhisselamı ateşe attıkları zaman bütün melekler, vahşi hayvanlar ve kuşlar ağlaştılar ve etrafında toplanıp, İbrahim aleyhisselama bir yardım yapabilmenin çaresini aradılar.

İslam devletinin başında Hak ve adalet Güneşi Hazret-i Ömer (Radıyallahü Anh) vardı. O Ömer ki, Nebiler Sultanı'nın ifadesiyle "Cennet ehlinin kandilidir." O Ömer ki, İslam'ın kilidi, adalet tahtının eşsiz sultanıydı.

Bir gün onun huzuruna bir bedevî geldi. Denize batmışın yağmurdan haberi olmadığı gibi, bedevînin de devlet işinden haberi yoktu:

- Ey acizlerin mededkârı dedi, ben çöl adamıyım. Devem çölde hastalanıp kaldı, çoluk çocuğumun rızkı da onun üzerinde. Bana bir deve ver de köyüme gideyim!..

Cenab-ı Faruk (Radıyallahu Anh) onu dinledi. Dinledi ama sözüne de inanmadı:

- Sen, dedi, benden deve almak için böyle söylüyorsun.. Sana deve yok.. Haydi işine!..

Kılı kırk yaran Hazret-i Ömer, her isteyene bir deve verecek olsa, devletin hazinesi ne olur? İşi tetkik etmek, eğriyi, doğruyu bilmek gerekti...

Yol üstünde bir karınca ezilse,

Yine Ömer mes'ul, hiç değil kimse!..

Hakikati gören insan, birine zulmettiğinde o zulmü aslında kendi nefsine yaptığını bilir de zulümde ısrar etmez...

O garip adam artık Ömer'in ateşinde ısınmak, pınarından su içmek istemedi. Hemen izi üstüne dönüp çölün yolunu tuttu. Hem kızgın taşlar üstünden bir ceylan gibi sekerek gidiyor, hem de gönül gönül titreyerek bir şiir okuyordu. Şiir arabın suyu ekmeğiydi.. Ne var ki, adalet tahtının sultanı Cenab-ı Ömer de o garibin peşine düşüvermişti.. Güneş gibi mülk elde etmek herkesin karı değildi. Denize dalan her dalgıç hazine bulamaz. Tahta oturup saltanat süren her sultan da adalet terazisini tam tutamaz...

Hazret-i Ömer (Radıyallahu Anh), o basiret nuruna gark olan büyük halîfe şimdi yolları eline dolamıştı. Belki de bedevî doğru söylemiştir, diyordu, onu geriden takip edeyim de yolundaki cefa dikenlerini kaldırayım...

Tabiî ki bedevinin Ömer'den haberi yoktu. Fakat gönül yuvasında îman kuşu çırpınıyordu. Halîfeye kızacağı yerde acıyor, merhamet ediyor, onun için Cenab-ı Hakk'ın dergahına yüz tutup hıçkırıyordu:

- Ey Allahım, ey benim Kerîm Mabudum! Ömer'e müracaat ettim, halimi bildirdim. Ne var ki, o bana inanmadı. Bu hareketinden dolayı günah işledi. Onu bağışla, ona merhamet buyur!..

Bedevînin gönül denizi merhamet dalgalarıyla gürül gürül çağlıyor, Ömer için mağfiret talebinde bulunuyordu. Çünkü o bir Asr-ı Saadet müslümanı idi. Aşk-ı İlahînin kokusu gönül toprağına sinmiş, Cenab-ı Muhammed'in havuzundan su içmişti...

Hazret-i Ömer (Radıyallahu Anh), bedevînin gönül deryasından dökülen incileri duyuverince bulut gibi ağlamağa, neyler gibi inlemeye başladı. Sıcak kumlar üstünde nefes nefes koşarak haykırdı:

- Allahım, Allahım, duasını kabul et!..

O din sultanı, îman ayağım kayar da kötüler defterine kaydolurum diye koşarak gayret kanadını açtı... Yetişip bedevînin eteklerinden tuttu. Sarmaşıkların söğüt dallarını tel tel sıkması gibi onu kucakladı, alnından öptü de dedi ki:

Merhaba ey şeker huylu er, merhaba ey arştan!.. Şimdicek sana inandım, beni bağışla, bir değil, ihtiyacın kadar deveyi benden al!...

İşte müslümanın müslümana merhameti... Merhamet etmeyene merhamet edilir mi?

Ey topraktan yaratılan insan!... Kanadı kırık serçenin yarasını sar ki, senin iman kanadına da merhem koyan olsun... Acizlerin duasına mazhar ol ki, onların inleyişi Arş'ı titretir. Suyu kuruyan ırmağın kuğulara bir faydası yoktur. Sen ırmak gibi akamıyorsan da çeşme gibi gözünün yaşını akıt ki, acizler testilerini doldursunlar... Allah için bir boncuk ver, ona mukabil bir avuç inci al...

Ey iki gözünü dünyaya dikmiş, ona gönül bağlamış adam, Allah tarafına meylet ki, dünyalar ardınca sürüklensin...

Zira:

Dünya aç gözlülerin

paylaşılmaz malıdır,

İnsan ondan çok değil, bir

miktar almalıdır!..

Mustafa Necati Bursalı